Kamień o ściętych bokach, znany z ryciny Melancholia I Dürera, stanowi rodzaj tytułowej kwintesencji – piątej esencji, która jednoczy cztery żywioły i istniejące w nich sprzeczności. Rozłożenie zespolonej materii kamienia jest dla mnie formą doskonalenia, a ujawnienie jego wewnętrznej pustki – staje się nieśmiertelnym złotem, istotą kamienia filozoficznego, w której świadomość zostaje wygaszona. To wyrzucenie poza czas, by przyśpieszyć lub zatrzymać jego przepływ, pozwala na nowo zobaczyć doskonałość, która przemienia wszystko z czym się zetknie.
Obecne w przestrzeni świece * † – obeliski stanowią symboliczne przejście. Odciśnięte na nich typograficzne symbole: asteriskos – gwiazda, znak używany w celu przywoływania dodatkowej treści, ale też symbol narodzin oraz obelus – sztylet, crux philologorum, oznaczający miejsca w tekście, w których treści są błędne lub niepewne – symbol odejmowania i śmierci, stanowią bramę czasu. Ich zwieńczenie – piramida, pokryta w starożytności złotem i srebrem, w tym ujęciu staje się knotem świecy. Symboliczny nadmiar i brak, narodziny i śmierć stanowią wypadkową wobec próby stworzenia monumentu, który nie daje cienia.
Praca powstała dzięki wsparciu finansowemu Fundacji OPENHEIM
Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy, OPENHEIM 2024, kuratorka: Kama Wróbel